Bram: young professional
Hij is pas 23 jaar, maar hij heeft nu al zijn eigen woning, studeert op Nyenrode en werkt al vijf jaar als consultant bij Deloitte. Eigenlijk loopt het leven van Bram op rolletjes. Toch zit hij nog vol ambities en houdt hij er bovendien scherpe sociaal economische opvattingen op na. “Communisme zou alleen op een klein eiland kunnen werken.”
Bram, wat is je passie?
Als je heel concreet kijkt dan hou ik bijvoorbeeld van koken en heb ik groene vingers. Dat zijn eenvoudig te benoemen dingen. Maar als je naar het overkoepelend doel kijkt van waar ik me in mijn dagelijks leven op richt, dan hou ik er van om verantwoordelijkheid te nemen voor een gemeenschappelijk doel.
Nu ben ik consultant, maar eigenlijk wilde ik eerst geneeskunde studeren. Ik wilde iets doen dat maatschappelijk nut heeft op een intellectueel uitdagende manier. Mensen moeten meteen de toegevoegde waarde zien. Binnen consultancy is dat een stuk minder tastbaar, maar uiteindelijk niet minder aanwezig. Dat ik iets met een (bedrijfs-) economische grondslag ging doen, stond eigenlijk al redelijk vroeg vast. Ik kon bijna eerder rekenen dan schrijven. Getallen en economie zijn dan ook mijn passie. Daarbij wil ik me blijven ontwikkelen in substantiële doelen. Dat zijn doelen waar ook wat uit komt. Ik kan ook als doel hebben om alle Netlix series te kijken, maar wat voegt dat voor iemand of mijzelf toe?
Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn moeder is kapster en mijn vader is schilder. Maar thuis kon alles. Ik kreeg alle ruimte om mezelf te ontwikkelen. Terwijl ik nog op de middelbare school zat las ik een hoop filosofische boeken. Zo kwam ik tot een liberaal wereldbeeld, hierin is de ‘Ethica’ van Spinoza van grote invloed op mij geweest. De rationale opbouw zorgt ervoor dat er – in ieder geval voor mij – bijna geen speld tussen is te krijgen.
Filosofie vind ik leuk, maar ik het moet wel toepasbaar zijn. Economie wordt soms te complex gemaakt. Laatst las ik opeens dat het BBP geen graadmeter meer zou moeten zijn voor het meten van welvaart? Hoezo niet? Bij economische wetenschap zijn we soms te ver door geschoten.
Sociale voorzieningen moeten er zijn maar deze moeten wel effectief zijn. Omdat ik mijn wereldbeeld wilde verbreden en met vooral wilde verdiepen heb ik ook ‘Das Kapital’ van Marx gelezen. Op zich zit daar ook wel wat in. Op een klein eiland met vrienden kan communisme prima werken. Maar je moet gemeenschapszin voelen. Iets voor elkaar over willen hebben. Een liberalere wereld is niet perse beter. Aan de andere kant heeft volgens mij iedereen de behoefte om zich belangeloos in te zetten.
Ik ben nu consultant bij Deloitte. Ik had op mijn 18e geen zin om te studeren. Ik ken mezelf en als ik teveel vrijheid krijg dan komt het misschien niet goed, hahaha. Ik heb wel een zekere mate van externe prikkels nodig om aan de gang te blijven. Het leuke aan mijn werk vind ik dat je meteen mee naar klanten gaat en hierin veel verantwoordelijkheid krijgt. Je wordt als het ware in het diepe gegooid. Dat is spannend en soms ook best zwaar, maar ook heel leuk. Het ontwikkelen van soft skills gaat dan erg snel, want je moet staande blijven. Af en toe kom je voor harde klanten te staan, maar daar word je alleen maar beter van.
Ik heb nu al 5 jaar werkervaring, ik studeer aan de mooiste universiteit van Nederland, heb een leuke vriendin en goede vrienden. Ik ben daar best een beetje trots op. Ik durf met mijn kop boven het maaiveld te komen.
Aan de andere kant moet je ook beseffen dat je nooit de allerbeste zal zijn. “There is always a bigger fish in the pond.” Uiteindelijk moet je dus ook leren loslaten. Als je maar elke dag je bed uit komt en weer naar bed gaat met het idee dat je een stukje beter bent geworden. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar dat probeer ik 80% van de tijd te doen.
Wat voel je bij Haarlem?
Ik ben hier geboren en getogen. Voor mijn werk ben ik op mijn 18ste in Hilversum gaan wonen. Maar omdat je fulltime werkt heb je geen sociaal vangnet. In het weekend ging ik dan weer naar Haarlem. Op mijn 21ste ben ik dan weer op mezelf gaan wonen in Haarlem.
Het is een gigantisch dorp, maar er zijn legio opties. Het verveelt nooit. En bovendien kis het strand dichtbij. Ik zou nooit in een andere stad willen wonen.
We mogen wel werken aan een betere bereikbaarheid. En een universiteit? Dat zou geweldig zijn, maar het voelt nu als een prestige projectje. Haarlem heeft te weinig allure met Amsterdam en Leiden in de buurt. Haarlem is ook een beetje te burgerlijk. Als je nou écht een universiteit wilt dan moet je niet met de bestaande partijen om tafel gaan zitten, maar dan moet je buiten die kaders kijken.
Hoe zie ik de toekomst?
Misschien wil ik nog wel eens naar het buitenland. Maar Amerika niet. Dat is me toch net niet sociaal genoeg. Noorwegen lijkt me te gek.
Daarnaast zou ik register accountant willen worden en verder willen bouwen. Ook zou ik de komende jaren misschien wel politiek actief willen worden. Je leeft hier en je ziet dingen. Je wilt wat terug te doen. Je wilt dat Haarlem ook zo blijft. Ook voor anderen.
Bram: young professional
Hij is pas 23 jaar, maar hij heeft nu al zijn eigen woning, studeert op Nyenrode en werkt al vijf jaar als consultant bij Deloitte. Eigenlijk loopt het leven van Bram op rolletjes. Toch zit hij nog vol ambities en houdt hij er bovendien scherpe sociaal economische opvattingen op na. “Communisme zou alleen op een klein eiland kunnen werken.”
Bram, wat is je passie?
Als je heel concreet kijkt dan hou ik bijvoorbeeld van koken en heb ik groene vingers. Dat zijn eenvoudig te benoemen dingen. Maar als je naar het overkoepelend doel kijkt van waar ik me in mijn dagelijks leven op richt, dan hou ik er van om verantwoordelijkheid te nemen voor een gemeenschappelijk doel.
Nu ben ik consultant, maar eigenlijk wilde ik eerst geneeskunde studeren. Ik wilde iets doen dat maatschappelijk nut heeft op een intellectueel uitdagende manier. Mensen moeten meteen de toegevoegde waarde zien. Binnen consultancy is dat een stuk minder tastbaar, maar uiteindelijk niet minder aanwezig. Dat ik iets met een (bedrijfs-) economische grondslag ging doen, stond eigenlijk al redelijk vroeg vast. Ik kon bijna eerder rekenen dan schrijven. Getallen en economie zijn dan ook mijn passie. Daarbij wil ik me blijven ontwikkelen in substantiële doelen. Dat zijn doelen waar ook wat uit komt. Ik kan ook als doel hebben om alle Netlix series te kijken, maar wat voegt dat voor iemand of mijzelf toe?
Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn moeder is kapster en mijn vader is schilder. Maar thuis kon alles. Ik kreeg alle ruimte om mezelf te ontwikkelen. Terwijl ik nog op de middelbare school zat las ik een hoop filosofische boeken. Zo kwam ik tot een liberaal wereldbeeld, hierin is de ‘Ethica’ van Spinoza van grote invloed op mij geweest. De rationale opbouw zorgt ervoor dat er – in ieder geval voor mij – bijna geen speld tussen is te krijgen.
Filosofie vind ik leuk, maar ik het moet wel toepasbaar zijn. Economie wordt soms te complex gemaakt. Laatst las ik opeens dat het BBP geen graadmeter meer zou moeten zijn voor het meten van welvaart? Hoezo niet? Bij economische wetenschap zijn we soms te ver door geschoten.
Sociale voorzieningen moeten er zijn maar deze moeten wel effectief zijn. Omdat ik mijn wereldbeeld wilde verbreden en met vooral wilde verdiepen heb ik ook ‘Das Kapital’ van Marx gelezen. Op zich zit daar ook wel wat in. Op een klein eiland met vrienden kan communisme prima werken. Maar je moet gemeenschapszin voelen. Iets voor elkaar over willen hebben. Een liberalere wereld is niet perse beter. Aan de andere kant heeft volgens mij iedereen de behoefte om zich belangeloos in te zetten.
Ik ben nu consultant bij Deloitte. Ik had op mijn 18e geen zin om te studeren. Ik ken mezelf en als ik teveel vrijheid krijg dan komt het misschien niet goed, hahaha. Ik heb wel een zekere mate van externe prikkels nodig om aan de gang te blijven. Het leuke aan mijn werk vind ik dat je meteen mee naar klanten gaat en hierin veel verantwoordelijkheid krijgt. Je wordt als het ware in het diepe gegooid. Dat is spannend en soms ook best zwaar, maar ook heel leuk. Het ontwikkelen van soft skills gaat dan erg snel, want je moet staande blijven. Af en toe kom je voor harde klanten te staan, maar daar word je alleen maar beter van.
Ik heb nu al 5 jaar werkervaring, ik studeer aan de mooiste universiteit van Nederland, heb een leuke vriendin en goede vrienden. Ik ben daar best een beetje trots op. Ik durf met mijn kop boven het maaiveld te komen.
Aan de andere kant moet je ook beseffen dat je nooit de allerbeste zal zijn. “There is always a bigger fish in the pond.” Uiteindelijk moet je dus ook leren loslaten. Als je maar elke dag je bed uit komt en weer naar bed gaat met het idee dat je een stukje beter bent geworden. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar dat probeer ik 80% van de tijd te doen.
Wat voel je bij Haarlem?
Ik ben hier geboren en getogen. Voor mijn werk ben ik op mijn 18ste in Hilversum gaan wonen. Maar omdat je fulltime werkt heb je geen sociaal vangnet. In het weekend ging ik dan weer naar Haarlem. Op mijn 21ste ben ik dan weer op mezelf gaan wonen in Haarlem.
Het is een gigantisch dorp, maar er zijn legio opties. Het verveelt nooit. En bovendien kis het strand dichtbij. Ik zou nooit in een andere stad willen wonen.
We mogen wel werken aan een betere bereikbaarheid. En een universiteit? Dat zou geweldig zijn, maar het voelt nu als een prestige projectje. Haarlem heeft te weinig allure met Amsterdam en Leiden in de buurt. Haarlem is ook een beetje te burgerlijk. Als je nou écht een universiteit wilt dan moet je niet met de bestaande partijen om tafel gaan zitten, maar dan moet je buiten die kaders kijken.
Hoe zie ik de toekomst?
Misschien wil ik nog wel eens naar het buitenland. Maar Amerika niet. Dat is me toch net niet sociaal genoeg. Noorwegen lijkt me te gek.
Daarnaast zou ik register accountant willen worden en verder willen bouwen. Ook zou ik de komende jaren misschien wel politiek actief willen worden. Je leeft hier en je ziet dingen. Je wilt wat terug te doen. Je wilt dat Haarlem ook zo blijft. Ook voor anderen.
